చూడాలని ఉంది నిన్ను... చేరాలని ఉంది నిన్ను...
చాలా రోజుల తర్వాత ఎందుకో బ్లాగ్ ఓపెన్ చేయాలి అనిపించింది... బహుశా దానికి కారణం ఒంటరిగా ఫీల్ అవ్వడమేమో ... ఈ ఒంటరితనంని పక్కన లావణ్య ఉంటే గాని తీరదు...
శుక్రవారం సాయంత్రం అంటే అదొక ఆనందపు సమయము.. ఎందుకంటే లావణ్యను కలవడానికి,తనతో ఉండడానికి బెంగళూరు నుండి నేను బయలుదేరు సమయము కనుక. కాని ఈ శుక్రవారం సాయంత్రం అలా లేదు... తనని చాలా మిస్ అవుతున్నాను.. అసలు భోజనం కూడా చేయాలి అని లేదు...
కళ్ళు మూసుకుని పడుకుని ఉదయ్యాన్నే లేగిసే లోపు నా కళ్ళ ముందు నువ్వు ఉంటే బాగుండు అనిపిస్తుంది...
మళ్లీ నిన్ను ఎప్పడు కలుస్తానా అన్న ఆత్రుత, ప్రతిక్షణం నీతోనే ఉంటు , ప్రతి నిమిషం నీతోనే మాట్లాడుతూ, ప్రతిసారి నీ కౌగిళ్ళలో కరిగిపోవాలి అని ఆశపడే నా మనసుకి ఈ సారి నిరాశే మిగిలింది...
ఇప్పుడు ఇక్కడ కురుస్తున్న వర్షం ఎక్కడి మేఘానిదో తెలియదు కానీ నా గుండెలో నిశ్శబ్దంగా కురుస్తున్న ఈ వాన మాత్రం నీదే(నీ కోసమే)..
No comments:
Post a Comment